سـرّ عشق (سعدی)
هزار جهد بکردم که سـرّ عشق بپوشم نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم نه صبر ماند ونه هوشم
من رمیده دل آن به که در سماع نیایم که گربه پای درآیم به در برند به دوشم
مرا به هیچ بدادی و من هـنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن سخن چه فایده گفتن که پند می ننیوشم
به راه بادیه رفـتن به از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قــــدر وسع بکوشم
سـلسـله موی دوست
سـلسـله مـوی دوسـت حلـقـه دام بـلاسـت هر که دراین حلقه نیست فارغ از این ما جراست
گر بزنـنـدم به تـیغ در نـظرش بی دریغ دیدن او یک نظر صد چو منـش خون بهاســت
گر برود جــان ما درطـلب وصل دوسـت حیف نبا شد که دوست دوست تر از جان ماست
مـالـک مـلـک وجــود حــا کم رد و قـبول هر چه کنـد جور نـیسـت ور تو بگویی جفاست
سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست گــو هـمه دشنام گــو کز لب شیرین دعاســت
تقدیمی ازبرگ زرد به گل نرگس:
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم همه جا به هر زبانی بود از تو گفت وگویی
به ره تو بس که نالم زغـم تو بس که مویم شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه مویی
همه خوش دل اینکه مطرب بزند به تار چنگی من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی
بشکست اگر دل من به فـدای چشم مـسـتت سر خــمّ می سلامت شکـند اگــر سـبویی
همه مـوسـم تــفـرّج به چمن روند وصحرا تو قـدم به چـشم مـن نه بنـشین کنار جویی
نه بـه باغ ره دهــندم که گـلی به کام بویم نه دماغ ایـنکه از گـل شنوم به کام بویی
( فصیح الزمان شیرازی)
